Misschien heeft u ze inmiddels allemaal al wel een keer gezien. En anders elke vierkante centimeter van de muren wel. Want het devies van onze ‘intelligente lockdown’ is: binnenblijven, thuisblijven. Dat laatste biedt gevoelsmatig al weer heel wat meer ruimte, maar toch. Heb je geen tuin, woon je niet in een dorp met stille paden en wegen er om heen, maar 4-hoog-achter op een studentenkamer of wordt je als risicogroep geacht toch maar binnen te blijven, dan willen de muren wel op je af komen, dan heb je alle hoeken…..

Hoe gaan mensen daar nu mee om? Bij sommigen bespeur je een zekere gelatenheid: zij geven zich er bij neer, zijn dan toch maar eens begonnen aan dat boek dat al tijden lag te wachten, of wagen zich nu toch maar eens aan die legpuzzel van zoveel stukjes dat ze het niet eerder aandurfden, anderen ontdekken de moderne technieken van communicatie en facetimen zich suf. Anderen moeten hun energie toch ergens in kwijt:  in en om het huis wordt er in deze dagen wat afgeklust: een door de omstandigheden opgeroepen moderne variant op de vroegere voorjaars-paas-schoonmaak.

Maar misschien sta je ook wel eens gewoon door het raam naar buiten te kijken. Zonder verdere gedachten en bedoelingen. Zo verging het mijn college Edna Zwerver ( Schettens) onlangs. Het was de avond dat haar kerkenraad had besloten dat er voorlopig geen kerkdiensten zouden zijn. Dat is voor een predikant een nogal ingrijpende ervaring. Een keer een extra vrije zondag, ach, maar weken aaneen structureel geen diensten en dat ook nog eens onderweg naar Pasen, dat is op zijn minst een wonderlijke, maar ook wel pijnlijke ervaring. Ik had me zelf verheugd op de lezingenreeks uit het boek Exodus, tot aan Pinksteren toe. Vreemde tijden. Dat moet zij ook hebben gedacht toen ze op die bewuste avond naar buiten keek en toen voor het pastorieraam in Schettens een prachtig bloeiende boom zag staan ( ik heb de foto zelf ook gezien). Denk je dan normaal misschien iets van: o , de boom staat ook weer in de bloesem, deze keer sprak die boom een andere taal: die van leven en hoop. En dat bracht mijn collega op de gedachte: ik ben niet de enige die door het raam naar buiten kijkt. Ik zie nu dit en dat geeft mij hoop. Maar wat zullen anderen zien en wat voelen zij daar bij. Die vraag, gesteld in de nieuwsbrief, leverde een prachtige respons aan foto’s op: wat mensen zoal zagen uit hun venster en wat dat voor hen betekende in deze tijd. Vorige week liet het Friesch Dagblad er een aantal van zien. Een bijzondere manier van delen van pijn, hoop en vreugde. Natuurlijk , die student op zijn 4-hoog-achter kijkt misschien wel de hele dag uit op een blinde muur. En daar wordt een mens niet vrolijk van. Maar dat bedenkend, de vraag hoe je nu om je heen kijkt, is een boeiende vraag: hoe kijk je, hoe waardeer je wat je ziet. En dat te delen met elkaar, tijdens dat telefoongesprek, of via facebook, of dat kaartje dat je verstuurt. Pasen vieren heeft dit jaar misschien wel meer dan anders ook dat in zich: delen van hoop, delen van uitzicht: er is licht aan de horizon.

Harrie Strubbe

Facebook

Tweet