Onder de prikkelende kop ‘De harkende kerk is een mooi alternatief’  verscheen vandaag een ingezonden stuk in Trouw van collega Ferdinand Borger, waarin hij hardop nadenkt over wat er straks dan weer mogelijk zou zijn: fysieke kerkdiensten in de anderhalve-meter werkelijkheid. Daar is hij ‘nogal’ duidelijk in: “Begin er niet aan. Staar je niet blind op het nieuwe normaal, maar zoek naar een nieuwe nabijheid. En gebruik je verbeeldingskracht’.

Dat zijn boute uitspraken. Het is misschien goed om te weten dat Borger predikant is in Waalre, onder Eindhoven, dus in het Brabantse. En daar liggen de zaken gevoelsmatig misschien nog net weer even anders dan hier bij ons in het Noorden. Maar toch
Een paar alinea’s verder geeft hij aan wat zijn beweegreden is en die snijdt wat mij betreft wel hout. Hij zegt daar: ‘Stap niet in de verleiding samenkomsten te organiseren waarbij een grote groep mensen onhandig om elkaar heen manoeuvreert en zwijgt waar  deze eerst zong. Benadruk niet de onaanraakbaarheid terwijl nabijheid één van je wezenskenmerken vormt. Een dergelijk experiment leidt tot een toenemende vervreemding.’

In gewone woorden: mensen worden geacht in een grote boog om elkaar heen te lopen: dat voelt soms al heel onhandig. Mensen hebben hun dierbaren soms al weken niet ‘live’ gezien, laat staan in de armen gesloten en geknuffeld. Maar we zijn en blijven sociale wezens, ‘nieuw normaal’ of niet. Maar dat laatste maakt van de aanwezigheid van de ander wel een soort bedreiging. Eerste prioriteit moet daarom misschien wel zijn: zoeken naar vormen waarin we het onderling vertrouwen weer herstellen. En dan is het inderdaad op  zijn minst een vraag of die anderhalve-meter-kerkdiensten zonder gemeentezang nu de het beste middel daarvoor is.

Borger nodigt zijn gemeente uit om met elkaar in de kerktuin te komen harken om zo sociale contacten weer leven in te blazen. Kortom: kleinschalige initiatieven ( kun je als gemeente niet samen koffiedrinken na afloop, je kunt het wel in een kleinere setting en dat heb je het met elkaar nog maar eens over de online-preek)

Het zijn maar een paar gedachten. Mooi voor de zondag die er weer aan komt. Daarom ook nog een mooie gedachte die ik gisterenavond voor het slapengaan las bij mijn coach “gregoriaans”, Herman Finkers, in zijn boek “De cursus omgaan met teleurstellingen gaat  wederom niet door” (een boek dat ik mezelf bij het begin van de coronacrisis maar cadeau had gedaan ter troosting en vermaak)”

Wat is waar?                                                                                                            

Het oog ziet niet wat op het netvlies valt….    
Het oor hoort niet wat op trommelvlies doet trillen……
Het ziet en het hoort wat in hart ligt.

En fijnzinnigheid is altijd waar. 
Kwetsbaarheid……is ook altijd waar.

Lelijkheid en lompheid zijn een dagelijkse werkelijkheid,    
maar….. een werkelijkheid.
Nooit de waarheid.

En de werkelijkheid verdwijnt, de waarheid blijft.

Ik heb er goed op kunnen slapen.

Harrie Strubbe

Facebook

Tweet