Onder die kop verschijnt binnenkort de voorlopig laatste column van mijn dochter Rozemarijn in het Friesch Dagblad. Zij denkt daarin na over de uitdagingen voor het amateurtheater. Hoe moet dat straks: anderhalve-meter houden in kleine dorpshuiszaaltjes?

Maar denken in mogelijkheden is niet minder ook een uitdaging voor de kerken.  Voorzichtig beginnen we weer met wat diensten, maar daar ligt vooral de schaduw van wat nog niet mogelijk is over heen. En ik  zal meer eerlijk bekennen dat ik zelf ook wel  de neiging heb om er zo naar te kijken. Maar daar komen we er niet mee. Zeker niet als we op de wat langere termijn denken. Er wordt veel versoepeld. Dagblad Trouw stelde vandaag dan ook de vraag hoe Rutte de geest in de fles denkt te gaan houden en dat lijkt me een zeer terechte vraag. Misschien dat we ons mede gezien de forse uitbraken bij de oosterburen nog een beetje inhouden, maar je merkt aan alle kanten dat de drang om weer je eigen gang te kunnen gaan, de drang naar vrijheid van bewegen, doen en laten, zich steeds nadrukkelijker aandient. Maar, zo stelt Rutte bij herhaling, bij alle versoepeling moet één ding duidelijk zijn: die anderhalve meter is ononderhandelbaar.

Dat is dus de realiteit. En binnen die mogelijkheden moeten we dus gaan denken. Dat vraagt om creativiteit. Van voorgangers en kerkenraden. Maar deze column is tegelijk een uitnodiging om creatief mee te denken, in mogelijkheden.

Als we dan geen koffie kunnen drinken voor of na diensten, waarom dan bijvoorbeeld geen kerkterras georganiseerd: buiten, tafeltjes en stoelen coronaproof opgesteld, wie maakt ons wat? En dat hoeft niet alleen op zondagochtend. En vooruitkijkend naar het activiteitenprogramma, dat voorlopig door de kerkenraad nog even geparkeerd is: huiskamergesprekken zullen nog wel even lastig blijven. Maar de webinars zijn niet van de lucht en waarom zou iets dergelijks ons ook geen soelaas bieden: een college-achtig gebeuren met chatmogelijkheden. En filmavonden, boekenavonden, lezingen kunnen prima in een grotere ruimte plaatsvinden. Hardop denkend: dat zal praktisch betekenen dat we misschien  iets vaker van de  grote zaal van It String gebruik zullen moeten maken. Want andere locaties bieden soms ook andere mogelijkheden.

Denken vanuit mogelijkheden. Dat is een uitdaging. Niet in het minst ook voor mijzelf. Maar nogmaals: iedereen van harte uitgenodigd om mee te denken. Hoor ik het mezelf warempel ook nog eens zeggen: we moeten het samen doen!

Harrie Strubbe

Facebook

Tweet