Vandaag is het in het huis van de Islam een bijzondere dag: het einde van de Ramadan, de vastenmaand. Traditioneel gebeurt dat met een ‘klein’ feest dat groots gevierd wordt. We kennen dat feest vooral onder de naam ‘Suikerfeest’. Zoals die naam al doet vermoeden gaat dat met veel zoetigheid gepaard en is het vooral een feest voor de kinderen: zoetigheden en cadeaus. Na die lange vastenperiode is de het gevoel van voldoening groot. En dat wordt gevierd, in de moskee, maar vooral in de kring van familie en vrienden. Vergelijk het met hoe wij de Kerstdagen vieren.
Maar dit jaar zal het kleine feest ook klein gevierd moeten worden: in de huiselijke kring, zonder de gebruikelijke omhelzingen en zonder het morgengebed in de moskee.

Wat dat aangaat treft de coronacrisis religieuze gemeenschappen wereldwijd ook in het hart. En dan denk ik nog niet aan de wekelijkse vieringen in kerken, synagogen en moskeeën; pijnlijk genoeg, maar dan denk ik vooral aan de grote feestdagen die deze keer in de knel raken: Pasen zonder kerkdiensten, het ‘urbi en orbi’ over een leeg Sint Pietersplein, volgende week de Pinksterdagen. Ik sprak afgelopen week een evangelische dorpsgenoot van me die dit jaar voor het eerst met het hele gezin naar ‘Opwekking ‘ zou. Niet dus.
En voor de moslimgemeenschap stond dus de hele periode van de Ramadan en dus ook het afsluitende Suikerfeest, in de schaduw van de gezondheidscrisis. Zonder pathetisch te worden, het is voor sommigen toch afzien. Een ervaring die we overigens met velen delen, of het nu religiieus is of seculier: het is inleveren. Afgelopen week geen Elfstedenwandeltocht, volgende week geen fietseditie en behalve ‘Opwekking” gaat de seculiere tegenhanger ‘Pinkpop’ ook niet door. Het geeft iets schraals aan de tijd en je realiseert je je hoe vanzelfsprekend veel dingen altijd waren. Behalve gemeenschapszin en creativiteit roept deze tijd misschien ook wel de bewustwording van waardering en verwondering op, voor dat wat we altijd maar gewoon vonden, omdat het er altijd was. 
Een klein feest, klein gevierd, kan dan toch groot voelen.

Harrie Strubbe

Facebook

Tweet