Column

Een roerige week

Zou ik er nu ook nog iets over schrijven of toch maar niet? Ik heb er lang over nagedacht in deze roerige week. Elk nieuwsbulletin, elke talkshow, elke krant bericht erover, dagelijks: de schokkende onthullingen rond The Voice of Holland. En daarom doe ik het toch maar niet. Hooguit wil ik iets kwijt over mijn eigen naïviteit: je vertrouwen in mensen is geschokt. Onze knuffelmarokkaan Ali blijkt een heel andere, donkere kant over zich te hebben. Ik weet het, we mogen geen voortijdige oordelen uitspreken, dat is aan het OM en de rechter, maar je vertrouwen in mensen is geschokt en je schrikt ook, ik wel tenminste van je eigen naïviteit. En met enige verbijstering kijk je naar het volslagen onvermogen tot enige empathie bij mediatycoon John de Mol. Of is het misschien ook wel naief om dat wel te verwachten.

Genoeg hierover. Er gebeurde nog veel meer. Het was ook de week van de regeringsverklaring en van totaal uit de hand lopende debatten, waarin we Wilders ouderwets hoorden uithalen ( waarbij ik afblijf van het feit dat de man al jaren in een onwaarschijnlijke situatie leeft) om zich zo op rechts te manifesteren tegen het nog veel gevaarlijk en extremistischer FvD.

Maar daar ga ik ook niet over hebben. Ik wil het hebben over mijn eigen kerk, de Protestantse Kerk in Nederland. Die trok deze week een eigen spoor, waarmee de aanbevelingen van het CIO ( een interkerkelijk overleg) terzijde werden geschoven: de Synode liet ons weten dat we met ingang van heden weer met kerkgangers en gemeentezang los konden. Ik heb daar met de nodige verbazing ( om dit eigen spoor) en ergernis kennis van genomen. Als plaatselijk gemeente hebben we tot nu toe altijd ons lot verbonden aan de cultuursector. Niet omdat we onszelf alleen maar zien als een cultureel verschijnsel ( wat we in de ogen van buitenstaanders mogelijk wel zijn) maar omdat onze situatie eigenlijk nagenoeg hetzelfde is: dus waarom zouden wij dan wel op anderhalve meter bij elkaar mogen komen, een uur of langer, terwijl dat in de schouwburg opeens een gevaar voor de volksgezondheid zou zijn. Als die sector  pijn lijdt, dan wij ook maar. Een beetje, want wij hebben nog de technische middelen om elke zondag een eigen dienst te streamen.

Dat er ergernis bestaat buiten de kerken over het feit dat er tal van kerken zijn die dat gevoel van solidariteit niet lijken te kennen, werd afgelopen zondagmorgen in het programma van Rick Nieman nog maar eens duidelijk verwoord door Balie-directeur Yoeri Albrecht. Deze liet desgevraagd weten dat hij de volgende dag zijn cultuur-en-debatcentrum zou gaan aanmelden bij de Kamer van Koophandel als levensbeschouwelijk instelling. Over de naam was hij nog niet helemaal uit: de Linkse kerk of de Kerk der Rede. Hoe serieus deze aankondiging was, weet ik niet, heb het niet gecontroleerd bij de KvK, maar ik snap de redenering wel. En ik snap ook dat er met een scheef ook naar de kerk gekeken wordt. En scheve ogen zijn meestal niet goed voor de beeldvorming.
Er was overigens nog meer ludiek protest deze week: als de kapper open kan, kan die ook wel knippen in het theater, zo was de gedachte, en wat is dan leuker als er onderwijl een kleine culturele uitvoering plaatsvindt? Gelukkig bleken de meeste burgervaders en burgermoeders daar niet ongevoelig voor: er werd gewaarschuwd, maar niet beboet.

En wij, in Terpoarte? We leggen dat advies van onze synode dus nog even terzijde en wachten met de hele cultuursector vol spanning af wat de volgende persconferentie gaat brengen. De samenleving weet het wel, heel veel deskundigen weten het wel, nu de laatsten der Mohikanen in Den Haag nog.

Harrie Strubbe

Facebook

Tweet