Geen bloemen dit jaar. Niet voor de Paasviering in het Vaticaan, dus geen “dank voor die bloemen uit Holland” dit jaar. Maar ook bij ons hoeft een mooie traditie niet uit de kast gehaald te worden: de bloemen voor de eindexamenkandidaten. Want afgelopen week ging ook die kogel door de kerk: geen centraal eindexamen. Lang waren we allerlei vragen en die zijn ook na deze ingrijpende beslissing nog niet weg.

Voor sommige leerlingen zit er misschien een positieve kant aan: ze stonden er goed voor en hoeven zich dus geen zorgen meer te maken. Waarmee de keerzijde  ook direct aan het licht komt: had je gedacht met nog een tandje bij te zetten de meubelen nog te kunnen redden, dan is die kans nu dus in rook opgegaan.  Maar dat is niet het enige. Ik kan me indenken dat het diploma dat straks wordt uitgereikt ook iets onduidelijks houdt. In de wandelgangen heet het al het ‘coronadiploma’’. En wat is dat diploma waard, vragen aanstaande studenten zich af. Er is straks één cijferlijst, die van het schoolexamen en wat zal die waard blijken te zijn bij eventuele toelatings- en solliciatatieprocedures? En laten we maar eerlijk  zijn: hoe afschuwelijk zo’n spannend zo’n examen ook kan zijn, het is wel het slotstuk van een opleidingstrajekt en dat houdt nu op een wel heel onbestemde manier op. Er is dus duidelijkheid, maar daarmee zijn lang alle vragen nog niet  van tafel.

Geen bezoek…….vanuit de landelijke kerk, en de classispredikant Wim Beekman onderstreept dat ook alle keren, is er het dringende advies het bezoekwerk stilt te leggen. Ook dat is iets waar we nooit van hadden kunnen denken dat nog eens mee te maken. Gelukkig leven wij in kleine, overzichtelijke gemeenschap, waar een buurpraatje over de heg of voor het raam op een kier, nog steeds gebeurt. Maar lees je over het rigide beleid in zorg- en verpleeghuizen en de zorgen daarover bij ouderenpsychologen, dan houd je je hart wel vast. Ik weet niet hoe het mijn afgelopen zomer overleden vader zou zijn vergaan in deze situatie en eigenlijk ben ik blij dat hij dat niet meer hoeft meet te maken. Maar hij staat model voor zovelen in de zorg voor wie allerlei dagelijkse contactmomenten ( de koffie, het eten, bezoek) wegvallen. Het eenzaamheidsvirus met niet minder verwoestende werking ligt dan zomaar op de loer. Aan ons allen om te proberen het leven leefbaar te houden, juist ook voor deze groep mensen. Een telefoontje of als dat lastig is:  een kaartje, het kan al een verschil maken.

Geen bloemen, geen bezoek, maar wel met elkaar blijven zoeken naar een leefbaar leven.

Harrie Strubbe

Facebook

Tweet