off
Huidhonger
Gisteren zal het wel voor veel mensen voelbaar zijn geweest: huidhonger. Het was moederdag en daar hoort naast een bloemetje of anderszins in elk geval toch een waarderende knuffel bij. Die zal hier en daar misschien ook best wel gegeven zijn, maar toch. De beelden in het journaal deden pijn: mensen op bezoek bij hun bejaarde moeder, achter glas……
Vandaag gaan, verspreid over het hele land, 25 verpleeghuizen, bij wijze van proef, een soepeler bezoekregeling invoeren. Wat heet, één persoon per familie mag nu op bezoek, maximaal een uur en….. op de gepaste afstand van anderhalve meter.
En wat te denken van kleine kinderen, die het soms zo overduidelijk heerlijk vinden om zich bijna aan je vast te klampen en zich helemaal te plooien naar jouw lijf. Ik ben benieuwd hoe al die kleuterjuffen dat moeten gaan hebben als ze vandaag hun leerlingen na zoveel weken weer zullen zien.
Huidhonger, het lijkt een woord uitgevonden in deze tijd, wat overigens niet zo is, maar dat iets wezenlijks uitdrukt van menszijn. Ook als je niet een echt knuffelmens bent, aanraking is zo wezenlijk voor ons menszijn. Gewoon iemand even bij de arm aanraken als blijk van waardering, het bekende schouderklopje, een hand op de rug. Juist omdat het soms zoveel meer zegt dan woorden. Ik weet het, het is niet voor niets, en het zal allemaal wel nodig zijn, maar ons wordt wel iets heel wezenlijks onmogelijk gemaakt. En dat mag dus nooit normaal worden, want dat zou een verschraling van het leven betekenen.
Een mens heeft aanraking nodig, net als eten en drinken. Het is met andere woorden een levensbehoefte en een gebrek aan aanraking kan voor sommigen dus echt gevolgen hebben voor hun fysieke en mentale gezondheid en welbevinden.
Het bijzondere is dat er vorig jaar in het Karmelklooster in Drachten een expositie is geweest met als titel ‘Huidhonger’. Omdat dit thema, over hunkering naar aanraking nu in deze anderhalvemetertijd actueler lijkt dan ooit, is de hele expositie nu alsnog ook online te zien. Aan de hand van werken van ruim dertig beeldende kunstenaars en verbindende teksten, filmpjes en poëzie is het zo mogelijk om toch, zij het virtueel, (aan-)geraakt te worden en zo een klein beetje troost te vinden in deze schrale tijden. Derhalve warm aanbevolen.
Harrie Strubbe
