off
Kunnen we nog meer hebben?
Gisterenochtend zat er geen Trouw in onze brievenbus, maar een Volkskrant. Ook niks mis mee, al moet ik altijd weer even wennen aan de lay-out van een andere krant. Maar mijn oog viel al snel op de dagelijkse cartoon. Daar was een man in ochtendjas te zien die de krant van de deurmat opraapte. Het eerste wat hij las was ‘Schrikbeeld Britse coronavariant’, teruglopend las hij ‘bestorming Capitool” en toen viel zijn oog op het woord ‘toeslagenaffaire’ en weer even later ‘Trump impeachment’. Op het laatste tekeningetje zagen we hem met holle ogen voor zijn TV zitten, zich afvragend: ‘waar zou Rail Away ons vandaag heen brengen? ‘. Dat laatste programma bestaat deze week 25 jaar en is voor nogal wat mensen in deze tijd, nu we van vakanties alleen nog maar kunnen dromen, een manier om even aan de werkelijkheid te ontsnappen. Troost-tv.
Maar de cartoon bracht haarscherp in beeld hoe velen zich kunnen voelen. En gisterenochtend wisten we nog niet eens wat de dag nog zou gaan brengen: de toch wel wat tragische aftocht van Lodewijk Asscher, het verontrustende nieuws vanuit Surhuisterveen waar die gevreesde britse variant is opgedoken ( en dan is die opeens wel heel dichtbij), de steeds luider wordende geluiden dat ook het kabinet op vallen staat, en als een klein klapje op de vuurpijl het bericht van de synode van de Protestantse Kerk met daarin de zeer dringende oproep ( dat klinkt haast Ruttiaans) om met onmiddellijk ingang te stoppen met elke vorm van zingen in kerkelijke vieringen ( ook online). Bij dat laatste zal zeker de situatie in Biddinghuizen hebben meegespeeld, waar tijdens opnames met een keurig beperkt aantal mensen het toch fout is gegaan ( zelfs met dodelijke slachtoffers).
Hoeveel kunnen we nog hebben? Dat stapeleffect van slecht nieuws, hoe murw worden mensen daar op termijn niet van? Soms wil je het liefst maar een nieuwsuitzending overslaan om misschien inderdaad maar even weg te dromen in zo’n trein van Rail Away. Of bij de zoveelste Netflix-serie. Of een goed boek, al hoor ik van mensen ook dat ze door het ontregelende effect van alles daar niet echt aan toe komen. En dan heb ik nog maar even niet over die mogelijke avondklok. Ik moet toegeven, dat nieuws uit Surhuisterveen kwam wel binnen. In een ver verleden, toen ik daar consulent was, kwam ik ook wel binnen de deuren van dat zorgcentrum. En je realiseert je dat dit heel dichtbij is: niks Bergschenhoek, nee in de eigen provincie. En dat is niet op de wind mee gekomen….
De lockdown is met drie weken verlengd, maar ik weet niet of het daar bij zal blijven. Ik wil geen doemdenker zijn, maar in mijn achterhoofd hou ik met langer rekening. En dus blijft het adagium: heb lief en houd moed. En hou vol!
Harrie Strubbe
